Zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD) przejawiają się zaburzeniami w komunikacji i interakcjach społecznych, a także sztywnymi i niefunkcjonalnymi wzorcami zachowania. Według ostatnich danych, zaburzenie to może dotyczyć nawet 1 na 68 osób.
Od pierwszych przypadków autyzmu opisanych przez Leo Kannera w latach 40, niezliczona ilość badań została przeprowadzona, aby wyjaśnić specyficzny wzór funkcjonowania społecznego osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, który Kanner określił jako „autystyczną samotność”. Mimo to, wciąż istnieje wiele niejasności dotyczących natury mechanizmów społecznych trudności osób z ASD. Współcześnie rozwój badań dotyczących poznania społecznego – procesów pozwalających nam na rozumienie innych osób i wchodzenie z nimi w interakcje, daje nam możliwość lepszego zrozumienia i oceny deficytów społecznych osób z autyzmem. Dodatkowo, rozwój technik obrazowania pracy mózgu pozwala nam na badanie mechanizmów leżących u podłoża związanego z autyzmem osłabionego funkcjonowania społecznego. Udowodniono między innymi, że osoby z ASD gorzej radzą sobie z odczytywaniem myśli i stanów umysłowych innych osób, co w dużym stopniu utrudni a ich codzienne funkcjonowanie. Deficytom tym towarzyszy zmieniona aktywacja kluczowych obszarów należących do tzw. mózgu społecznego.